Deze blogserie zou niet mogelijk zijn geweest zonder de hulp, het advies en het vertrouwen van verschillende mensen.

Allereerst bedankt Ida. Bedankt voor jouw persoonlijke verhalen over de belegering van Sarajevo die mij inspireerde om Bosnië in 2017 voor het eerst te bezoeken.

Ik had deze verhalen niet kunnen schrijven zonder de hulp en het vertrouwen van Elvir. Bedankt voor de uitnodiging om jouw geboortedorp, Srebrenica en Potocari te bezoeken. Ik realiseer me dat de verwerking van de gebeurtenissen uit de zomer van 1995 een levenslang proces is. Bedankt voor het vertrouwen en alle pijnlijke herinneringen die je met me gedeeld hebt.

Mijn dank gaat uit naar de (oud)bewoners van Pomol. Bedankt voor jullie openheid en gastvrijheid. Zelden heb ik zulke oprechte en pure mensen ontmoet. Bedankt dat ik deelgenoot van jullie rouwproces mocht zijn. De herdenkingen op 11 en 18 juli hebben diepe indruk op me gemaakt.

Bedankt Nejra en Meho. Bedankt voor het openhartig delen van jullie verdriet, pijn en hoop voor de toekomst. Maar bovenal bedankt voor jullie vriendschap. Jullie zijn bijzondere mensen en ik ben blij dat ik jullie heb leren kennen.

Ook bedankt Adnan, Edin, Dajana, Edita en Osman voor het delen van jullie inzichten en ervaringen.

Tot slot bedank ik mijn lieve vriendin Dewi Leming. Zonder haar hulp was deze blog er nooit geweest. Ik had geen betere ontwerper en websitebouwer tijdens dit proces kunnen wensen. Vanaf het moment dat er nog niets anders dan een vaag plan lag, tot de realisatie van de website.

Voorlopig is dit het laatste deel van mijn blogserie over Bosnië. Ik neem een korte pauze om te reflecteren en nieuwe inspiratie op te doen. In maart ben ik terug met nieuwe serie.

Hvala!