Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat ik mijn eerste blog op de website publiceerde en daarmee het platform ‘Beyond the Traces of Injustice’ lanceerde. Sindsdien heb ik twee uitgebreide series gemaakt en tientallen blogs geschreven. Het voelt dan ook als een natuurlijk moment om te bezinnen, te reflecteren en de verschenen verhalen te vieren. Dat is een uitdaging voor iemand die doorgaans niet snel tevreden over haar eigen werk is, maar ik heb met mezelf afgesproken om vandaag minder te focussen op wat nog niet gelukt is en mezelf de gelegenheid te gunnen om van het proces te genieten. Dus, bij deze. Gefeliciteerd mooi platform! Opdat je nog vele jaren lezers mag confronteren, inspireren en stimuleren tot verandering waar dan ook ter wereld.
Wil je meer weten over ‘Beyond the traces of injustice’? Lees dan hier verder.
Toen ik in het najaar van 2018 ‘Beyond the Traces of Injustice’ oprichtte, was ik van mening dat het hedendaagse nieuwsaanbod in grote mate bepaald wordt door de vluchtigheid waarmee lezers nieuwsfeiten consumeren. Soms lijkt het alsof nieuwsconsumenten verlangen dat complexe fenomenen en ontwikkelingen aan de hand van hapklare statistieken geduid worden. Dat gaat vrijwel altijd ten koste van het individuele, menselijke perspectief in verhouding tot het bredere verhaal.
Met dit platform heb ik geprobeerd om dat te doorbreken. Daarom lees je hier geen verhalen die van het persoonlijke perspectief ontdaan zijn. De onderwerpen heb ik bewust en zorgvuldig gekozen. Stuk voor stuk zijn het onderwerpen waar ik een persoonlijke betrokkenheid en verantwoordelijkheid voor voel. Mensenrechten, onderdrukking en oorlog zijn daarin terugkerende thema’s. De keuzes die ik maak worden niet gedomineerd door de waan van de dag, maar omdat ik vind dat de verhalen er nu nog steeds óf juist vandaag toe doen. Ik heb aan mezelf beloofd dat ik zonder gevoel van urgentie gewoonweg niet schrijf.
Het resultaat daarvan was een serie over de impact op de hedendaagse gemeenschap van het conflict in Bosnië & Herzegovina (1992-1995) en een serie over gentrificatie en neokolonialisme in de historische medina van Marrakech. De ’10 regels voor ethisch toerisme’ die ik heb opgesteld, vormden de aanleiding voor een uitnodiging van de Nieuws BV op radio 1. Daar sprak ik samen met Jeroen Klijs (toerisme-onderzoeker aan de Bredase hogeschool) in de uitzending over de gevolgen van het hedendaagse massatoerisme en het belang van ethisch toerisme. Ik heb veel leuke reacties en kritische vragen ontvangen. Eerlijke bekentenissen over veranderende perspectieven en inzichten over hoe we van betekenis voor een betere wereld kunnen zijn.
De blogs die ik hier publiceer, laten maar een klein deel zien van de toewijding, het geld en de tijd die ik wekelijks in mijn platform investeer. Het merendeel van de activiteiten die ik onderneem, zijn cruciaal en fundamenteel voor het proces, maar resulteren niet altijd direct in een (nieuwe) blogserie. Zo heb ik van februari tot en met juli een studie over de bestrijding van mensenhandel aan de Christelijke Hogeschool in Ede gevolgd, omdat dit een van de onderwerpen is waar ik over wil gaan schrijven. En sinds kort volg ik lessen Darija (Marokkaans Arabisch), zodat ik in de toekomst zelfstandiger interviews kan afnemen en vertalen.
Toen ik ‘Beyond the Traces of Injustice’ oprichtte, maakte ik de weloverwogen keuze om mijn onderzoek, verdiepende studies en cursussen, noodzakelijke reizen en verblijf in het buitenland voorlopig zelfstandig te bekostigen. Dat betekent in de praktijk dat ik doordeweeks van 08:00 tot 17:00 uur op kantoor doorbreng om onderwijsprojecten voor anderstaligen in goede banen te leiden. Dankzij deze baan (of beter gezegd: het salaris dat ik daarmee verdien) ben ik in staat geweest om volledig onafhankelijk mijn authentieke identiteit als schrijver te ontdekken.
De keerzijde daarvan is echter dat ik veel minder aan onderzoeken en schrijven toekom, dan dat ik eigenlijk zou willen. Beperkte ‘vrije’ tijd is een belemmerende factor. En net als andere mensen heb ik na een intensieve werkdag behoefte aan rust en ontspanning. Voor het schrijfproces is het strikt noodzakelijk om ruimte in mijn hoofd te creëren. Ruimte voor nieuwe inzichten en om bestaande ideeën te bediscussiëren. Ruimte om gedachten uit te wisselen en me door de zienswijzen van anderen te laten inspireren. De ruimte om me te verdiepen in misstanden en daar vervolgens ontzettend boos, verdrietig en geraakt door te zijn. De ruimte om me verslagen en machteloos te voelen, maar tegelijkertijd altijd te blijven dromen over radicale verandering en (micro)revolutie. Ik heb die ruimte nodig. Om te schrijven en om dicht bij mezelf te kunnen blijven.
Het vinden van een werkbare balans zal daarom een van mijn aandachtspunten voor de komende periode zijn. Mede daarom heb ik de beslissing gemaakt om niet meer naar het schrijven van een wekelijkse blog te streven, maar me te beperken tot 3 a 4 korte series per jaar. De kwesties en invalshoeken zijn nog niet volledig uitgekristalliseerd, maar mensenrechten, onderdrukking en oorlog blijven terugkerende thema’s. Ook dit jaar sta ik met ‘Beyond the Traces of Injustice’ open voor samenwerking, mits het initiatief bijdraagt aan het vergroten van bewustwording over maatschappelijke misstanden en/of mensenrechtenschendingen.
