Browsing Tag:

Syrië

30 april 2022

Blog #24 | Travel vloggers present themselves as innocent content creators, but their work is highly politicised

“I hope the video from Syria I’m making will pleasantly surprise some of you when you see it. An incredible country with incredible people” the popular vlogger Bald and Bankrupt (3,5 million subscribers on YouTube) recently wrote on Instagram. The footage is a collection of tourist snapshots: shawarma in Homs, a visit to the Baron hotel in Aleppo, a football match of Tishreen SC and a Catholic procession in Latakia.

Bald and Bankrupt is not the first travel vlogger to tick off post-revolution Syria from his bucket list of “alternative” destinations. Other vloggers have preceded him in recent years: Drew Binsky (3,16 million subscribers on YouTube), Eva Zubeck (1,9 million subscribers on YouTube) and Jay Palfrey (1,3 million subscribers on YouTube) and more. They present themselves as innocent content creators, but their work is highly politicised.

As Assad’s forces and Russia bombed residential areas, hospitals and schools in Aleppo, northern Syria, in 2016, the Syrian Ministry of Tourism launched another propaganda campaign. Panoramic shots of vast beaches, crystal blue waters of the Mediterranean and swaying palm trees make the viewer imagine themselves in another Syria. With these images, the ministry tried to entice tourists to take a relaxing vacation in the country devastated by state terror. More staged videos of lively cities, breath taking nature and historical cultural heritage soon followed.

However, Syria is not (yet) at the top of lists of tourist destinations. The glossy advertisements have not been able to hide the contemporary image of Syria as a “war zone”. Moreover, cities that have been bombed are not considered a highlight by the average tourist.

Nevertheless, the efforts of the Syrian Ministry of Tourism do seem to be having an effect on a specific group of tourists*: the destination is gaining popularity among travel vloggers. For this group, conflict areas such as Syria are ideal to give their online identities a “boost” and sell snapshots as consumer goods to millions of followers. After all, the validity of the content is measured by the exclusivity of the experience.

Travel vloggers present themselves as innocent content creators, but their work is highly politicised. Unlike qualified journalists and correspondents, they claim to show the “real life” and the “other side” behind horrific headlines. In doing so, travel vloggers uncomfortably often follow in the footsteps of colonists of the past. The perspective they show is highly selective and solely focused on fulfilling their personal (commercial) interests: creating click worthy content.

Not all tourists are welcome in Syria. The visas are issued by the fascist Assad regime (for your information: the same regime that has displaced half of Syria’s population and made 130,000+ Syrians disappear into torture dungeons since 2011). In exchange for conditional access to this “unique” destination, vloggers strip themselves of all moral duties and a critical attitude. Once they arrive, all tourists (including vloggers) are obliged by law to be accompanied by a guide approved by the regime. Syrians know very well that these guides are mandated to act like Mukhabarat agents. Therefore, in their interaction with tourists, they will avoid politics or parrot the regimes propaganda. Thus, the Assad regime indirectly determines which lens vloggers look through. What they do and don’t get to see is by no means a coincidence, but rather a staged experience.

That is why almost every travel vlog about Syria follows a strong degree of predictability: Damascus (Ummayad mosque, traditional ice cream at Bakdash and a random bar serving Barada beer), Malloula, Homs, Krak des Chevaliers and Aleppo. Along the way, the vloggers talk to “locals” (oh hello regime-approved guide in the background!) who not coincidentally echo the propaganda of the Assad regime. The vloggers casually drop vague moralistic messages about the “nonsense” of war, without holding the Assad regime responsible. For sure, a sneer at western media and journalists for creating an “biased” and “false” image of Syria may not be missing.

A trip to Syria may provide experiences, but it requires effort and knowledge to understand their meaning within a complex political context. By stating that the war is over, the “terrorists” have been defeated and Syria is safe again, travel vloggers reinforce the regime’s propaganda. This makes their YouTube channels unintentionally effective channels to normalize the image of Syria under Assad. In doing so, vloggers drag behind them an unmistakable collateral damage of misinformation with disastrous consequences. We should hold them accountable for that.

Want to learn more about the heinous crimes of the Assad regime? Read this article in the Guardian about how two academics hunted down a Syrian war criminal. The reality that travel vloggers won’t show you.

* Travel vloggers distinguish themselves from tourists by describing themselves as travellers, but they are nothing more than tourists in denial.

21 oktober 2018

Blog #7 – United Nothing

Het verdriet van de gemeenschap en de intense emoties gedurende de afgelopen dagen hebben me niet onberoerd gelaten. Een willekeurig en luchtig gesprek kan zomaar de aanleiding vormen voor tranen die niet stoppen met vloeien. Je weet nooit wat de trigger voor een pijnlijke herinnering is. Verwerken doe je hier samen. En hoewel ik geen onderdeel van de gemeenschap ben, werd ik bij het verwerkingsproces betrokken. Dat was ontzettend bijzonder, maar ook overweldigend tegelijk.

Na de herdenking op 11 juli in Potocari wilde ik even een paar dagen weg. Daarom reden we naar Mostar in het zuiden van Bosnië. Ik had rust nodig, even een andere omgeving, om mijn emoties te laten bezinken. Tijd, voor mijn eigen gedachten en overpeinzingen. Een privilege, ik weet het. Voor de mensen in Pomol is het een realiteit waar ze nooit aan ontsnappen.

Tijdens de urenlange autorit naar Mostar heb ik als een klein kind gehuild. Ongeremd, van verdriet en woede. Zo veel vragen. Waarom deden onze soldaten niets? Waarom is het zo moeilijk voor de Nederlandse staat om te erkennen dat er cruciale en dodelijke fouten gemaakt zijn? Dat door deze fouten een genocide op meer dan 8.000 moslimmannen mogelijk was? Waarom deed de internationale gemeenschap niets?

Niets doen is een politieke keuze. Toekijken en zwijgen zijn dat eveneens. De internationale gemeenschap lijkt niets geleerd te hebben van het bloedbad in Srebrenica. Daardoor zijn etnische zuiveringen in Palestina, Syrië en Myanmar ook vandaag nog mogelijk. En net zoals Dutchbat in 1995 de moslimmannen bij de compound wegstuurde, zo worden vluchtelingen in 2018 aan de grenzen van Europa geweerd.

Van de vluchtelingen die we met mondjesmaat opvangen, verwachten we dat ze terugkeren zodra het thuisland stabiel is. Dat er voor deze mensen niets is om naar terug te keren, doet er niet toe. Sterker nog, in ieder debat over de opvang van vluchtelingen wordt benadrukt hoe fan-tas-tisch het is dat deze mensen na de oorlog kunnen helpen met de wederopbouw.

Maar voor veel vluchtelingen is het heel moeilijk om terug te keren naar de plek waar ze voor de oorlog woonden. Dat zegt Edita, die als psycholoog met oorlogsslachtoffers werkt. Ze denkt dat de verwachtingen van de internationale gemeenschap te hoog zijn. “Ik zou ook niet terugkeren naar een plek die me constant aan afschuwelijke gebeurtenissen herinnert. Jij wel?”

Op zondag 28 oktober verschijnt een interview met Edita over Peacebuilding in Bosnië & Herzegovina.